Það má ekki...

Einn svona góðviðrisdag ákváðum við vinirnir að prófa nýja gamla víboninn sem strákarnir höfðu keypt saman og brunuðum (reyndar ekki alveg lýsandi því svona gamlir jálkar bruna hvorki eitt né neitt) út úr höfuðborginni og var stefnan tekin í sveitasæluna. Þetta var rétt eftir hádegi og sólin skein glatt og við vorum eins og kýrnar að vori, mikil gleði við völd og leikur í okkur. Áfangastaður var óráðinn, bara að komast út í náttúruna og spóka okkur á þessum fagra degi. Við beygðum að mig minnir við afleggjarann að Meðalfellsvatni og ókum eitthvað áfram og fundum svo stað til að leggja bílnum og stukkum út í náttúruna. Gengum um stund og sáum svo þessa girnilegu á sem við hlupum að og áður en langt um leið voru einhverjir komnir upp á stóran stein og fleyttu kerlingar niður eftir ánni og létu þess á milli þunga steina falla niður í ána með miklum göslagangi. Ég man að ég og vinkona mín sátum í brekku sem lá niður að ánni og slökuðum á þegar allt í einu arkaði framhjá okkur maður sem var svo þungur á brún að okkur stóð alls ekki á sama, sérstaklega þegar við sáum að hann tók stefnuna beint á saklausu vini okkar sem skemmtu sér svo vel við ána. Þegar hann nálgaðist þá byrjaði hann að öskra og steyta hnefann í átt að þeim. "Hvern djö... haldið þið að þið séuð að gera," öskraði hann og í kjölfarið fylgdi ræða um það hvort við áttuðum okkur ekki á því að við stæðum hopppandi og skríkjandi við eina mestu laxveiðiá landsins og fældum alla fiskana burtu meðan veiðimennirnir hefðu skroppið í hádegismat. Það versta við þetta er að við vorum ekki 17 ára eins og kannski mætti halda heldur stóðum við mun nær þrítugu þegar sunnudagsbíltúrinn lá að Laxá í Kjós með fyrrgreindum afleiðingum. Við skömmuðumst okkar auðvitað aðeins en þetta var náttúrulega svo drepfyndið að það þurfti engan hláturjóga til að kalla fram hlátursköstin hjá blessuðum "borgarbörnunum" á leiðinni heim.
Gleðilegt sumar!