Tjakkurinn!

Maður einn, sem var að ferðast úti á landi, lenti í því að það sprakk á bílnum og enginn tjakkur til staðar. Þetta var fjarri þéttbýli en í fjarska var bóndabær og ákvað maðurinn að ganga þangað og fá lánaðan tjakk. Hann lagði af stað fullur bjartsýni og vissi sem var að fólk upp til hópa er vingjarnlegt og hjálpsamt. Þegar hann var aðeins kominn af stað fylltist hann allt í einu efasemdum og hugsaði með sér að kannski byggi þarna bara fúllynt pakk sem alls ekki vildi lána honum tjakk en á eftir fylgdu hugsanir um að það væri nú bara vitleysa og rifjaði upp þetta með hjálpsemina. Svona gekk þetta hjá blessuðum manninum meðan hann gekk að sveitabænum, hann var á stundum alveg viss um að hann fengi bara óhreina tusku í andlitið en svo hugsaði hann með sér að það væri auðvitað tóm vitleysa og ímyndun. Eftir nokkuð langa leið var hann kominn á áfangastað og bankaði uppá á sveitabænum. Þegar bóndinn kom til dyra sá hann bara fjúkandi reiðan mann sem nánast öskraði á hann: "Þú getur bara átt þennan helv...tjakk þinn sjálfur"!

Hringir þetta einhverjum bjöllum?