Voff

Ætlaði á þessu momenti að vera að labba inn í Smáralind en sit við tölvuna yfir morgunmatnum með hálsbólgu og hausverk. Ekki það að ég sakni þess sérstaklega að vera ekki í Smáralind. Mér finnst miður skemmtilegt að vera í verslanamiðstöðvum á þessum tíma árs en þó skást að fara þegar verið er að opna og vera svo farin þegar ösin byrjar. Sem betur fer erum við tiltölulega róleg í þessu jólaæði og erum meira að hitta fólk í heimahúsum en í verslanaleiðangri. Talaði við verslunareiganda í gær sem sagði að fólk væri hreinlega að tapa sér, hann hefði aldrei séð annað eins síðan hann hóf rekstur fyrir 15 árum síðan.  Hallelújah!

Eiginmaðurinn fyllti fjórða áratuginn í síðustu viku og fer sýnist mér nokkuð vel inn í þann fimmta. Hann er ekki með bumbu eða skalla (ekki það að mér finnst það nú bara krúttlegt) en nokkur grá hár í vanga. Hann er sem sagt alveg jafn myndarlegur og hann var þegar ég hitti hann fyrst og meira að segja orðinn kattliðugur enda mætir hann reglulega á Kung fu æfingar hjá Heilsudrekanum. Það vita það ekki margir að þar kennir kínverskur Kung fu meistari og Ástvaldur fær stundum einn að njóta kunnáttu hans þar sem ekki margir vita af hve góða þjálfun er hægt að fá þarna. Ég gleymdi auðvitað að minnast á að innrætið hefur ekki versnað hjá öðlingnum en ég var svo upptekin af útlitinu að ég næstum gleymdi innlitinu!

Hvolpurinn dafnar ansi vel hjá okkur, er auðvitað ótrúlega gáfaður og fljótur að læra fyrir utan hvað hann getur svo verið skemmtilegur líka. Ég var í vafa fyrst hvort við hefðum verið að gera rétt með því að fá okkur hund, fannst ég vera mjög bundin og sá fyrir mér að ég yrði bara að vera meira og minna heima næstu tíu árin. Aðeins hefur nú losnað um þetta en þetta er auðvitað binding og sérstaklega þar sem ég á nú heldur ekki auðvelt með að skilja hann mikið eftir heima einan. Hann kvartar ekki og er örugglega fegin að losna við okkur smá stund enda fær hann alltaf eitthvað gott að naga og er upptekin af því dágóða stund. Ég er hætt að efast og er viss um að þetta gefur meira en tekur að eiga hund og svo finnst mér þetta gera Gunnari (barnabarninu) mjög gott. "Hæ ástin mín," segir hann þegar hann kemur og segir að Nói sé besti vinur hans, passar uppá hann ef gestir eru þ.e. að allir viti örugglega að þetta er hundurinn hans svo ekki gæti misskilnings. Gaman gaman.